Ik zit in een dip! Wat een baan zoeken betreft (voor de rest gaat het eigenlijk wel goed met me). Ik verstuur nu zo'n 5-10 sollicitaties per week. Dat voelt goed. Ik schrijf ook nog steeds bij iedere sollicitatie een nieuwe brief en probeer mijn cv aan te passen aan de functie. Vooral het zoeken naar geschikte vacatures kost veel tijd. De banen liggen niet voor het oprapen. Ik merk dat ik steeds breder ga kijken. Niet alleen qua afstand/regio, maar ook qua functie.
Maar zoveel sollicitaties versturen, betekent ook heel veel afwijzingen helaas. Bijna elke dag krijg ik afwijzingen binnen. En hoewel ik het best goed kan relativeren, doet het toch wat met je zelfvertrouwen. Omdat ik nu nog officieel in dienst ben bij mijn werkgever, sta ik niet in de boeken als werkloos. Ik heb nog tot 1 januari om een nieuwe baan te vinden. Anders wordt het toch aanmelden bij het UWV voor een uitkering ben ik bang. Dat had ik een paar jaar geleden toch niet gedacht. Eigenlijk wil ik ook helemaal niet in de WW. Ik vind het vervelend om van een uitkering te moeten leven. Ik ben jong en gezond, heb een diploma en ervaring. Ik wil gewoon werken voor mijn geld. Maar ja het is niet anders. Ik doe ook echt m'n best om werk te vinden, dus daar hoef ik me niet schuldig over te voelen.
En ik doe ook mijn best om actief te blijven. Ik wil me graag nuttig voelen. Ik steek dan ook veel van mijn tijd, naast het solliciteren, in vrijwilligerswerk. En dat doet me goed. Ik ga steeds meer doen voor DUS! (Politieke partij) en voor het coach4you project dat ik ga opzetten. Hierdoor breid ik ook mijn netwerk steeds verder uit. En het zorgt ervoor dat er geen gat in mij cv gaat ontstaan. Vanuit mijn netwerk krijg ik ook behoorlijk wat tips voor (toekomstige) vacatures. Het is een prettig idee dat mensen met je meedenken en meeleven.
Dus hoewel ik me wel een beetje zorgen begin te maken, blijf ik wel gemotiveerd en actief. Ik ga niet bij de pakken neerzitten. Maar het valt niet mee.....
